"ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ ΤΡΕΝΟ" (1982

Δεκεμβριανά 1944 πριν 70 χρόνια. Χριστούγεννα του 1944. Μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ στην οποία συμμετέχουν έμπειροι δυναμιτιστές και αντάρτες των Βουνών, όπως ο οπλίτης Μέμος κι ο λοχαγός Άγγελος ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Άννα αναλαμβάνει μια πολύ επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να φτάσουν στο κέντρο της πόλης των Αθηνών που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Άγγλων και του Ελληνικού τακτικού στρατού, και να ανατινάξουν το αγγλικό στρατηγείο που εδρεύει στο ιστορικό ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας». Περνώντας μέσα από τους δαιδαλώδεις υπονόμους, καταφέρνουν να φτάσουν στο συγκεκριμένο σημείο και τοποθετούν τα εκρηκτικά, αλλά την τελευταία στιγμή ανακαλείται η διαταγή. Το αρχηγείο τους, φοβήθηκε τις επιπτώσεις από τον ενδεχόμενο θάνατο του Άγγλου πρωθυπουργού Ουίλσον Τσώρτσιλ, που έφτασε ξαφνικά στην Αθήνα και έτσι ματαιώθηκε η όλη επιχείρηση. Σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου. Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός (λοχαγός Άγγελος) , Νίκος Γαλανός (οπλίτης Μέμος, δυναμιτιστής) , Γεωργία Ζώη (Άννα) , Στέφανος Στρατηγός , Νίκος Τσαχιρίδης , Νίκος Λυκομήτρος , Νίκος Μπακογιάννης , Χρήστος Νάτσιος , Κωστής Μαλκότσης , Τίνα Σπάθη (Κατίνα) , Gerald Parker (Σκόμπυ) , Σπύρος Καλογήρου (Λογοθέτης) , Βασίλης Διαμαντόπουλος (επιτελάρχης) , Τούλα Σπινέλη , Λεωνίδας Αδαμόπουλος , Χάρης Εμμανουήλ , Χρήστος Κάλοου , Άρης Μιχόπουλος , Φάνης Τσιγαρίδας , Γιώργος Οικονόμου (I) , Τίνα Παπαστεργίου , Μαρίνα Νικολαϊδη , Κώστας Στεφανάκης , Παντελής Χατζηδάκης , Νότης Πιτσιλός , Μιχάλης Μιχαηλίδης , Χρήστος Πάντζαλης , Κώστας Λάσκος , Αντώνης Σκοπελιώτης , Σεραφείμ Ιατρόπουλος , Νίκος Λώλης , Μύριαμ Περικλιώτη , Φίλιππος Ιωνάς , Δέσποινα Πόγκα , Σπύρος Σκιαδαρέσης (II) , Διονύσης Τσιτσίκος , Φιλιώ Διονυσοπούλου , Βάγια Γκαλιμάνη , Αντώνης Γιαννούρης , Λευτέρης Χαιρέτης , Δημήτρης Βαενάς , Χρήστος Καλδάνης , Jacqueline Bethia , Πέτρος Στεφούδης , Βασίλης Σταυρόπουλος , Σπύρος Βρυώνης , Γιώργος Πολυχρονίδης , Τάκης Τσαμαριάς , Λευτέρης Κωστόπουλος , Συμεών Χριστοδούλου , Κώστας Μπαταβάνης , Αντώνης Παπαγγέλης , Βασίλης Ποτουρίδης , Γιώργος Χριστοφορίδης.
Μουσική: Πάνος Τζαβέλας. Στους τίτλους αρχής ο Πάνος Τζαβέλας ερμηνεύει το τραγούδι " Το κόκκινο τρένο" σε μουσική δική του και στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1982-1983 και έκοψε 50.925 εισιτήρια. Ήρθε στην 26η θέση σε 48 ταινίες.


ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ; ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ 437 ΩΡΑ: 18:00 

"THE HUNGER (2008)"




Σκηνοθεσία: Steve Mcqueen


Σενάριο : Enda Walsh, Steve Mcqueen


Eίδος :  Δραματική 


Διάρκεια: 96 min



Ημερομηνία κυκλοφορίας στο σινεμά: 15/5/2008 cannes film Festival





ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ


     Mε αφορμή την πρόσφατη απεργίας πείνας(δηλαδή το σημείο που το σώμα γίνεται το ίδιο μορφή διαμαρτυρίας) του κρατούμενου  Νίκου Ρωμανού η Κινηματογραφική της   η Κινηματογραφική Ομάδα φιλοσοφικής Αθηνών θυμάται ένα άλλον απεργό πείνας τον Gerand Rober "Bobby" Sands  και των απεργία πείνας  μελών του ΙRA το 1981  με βασικό αίτημα οι κρατούμενοι πολέμου να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι από την τότε κυβέρνησης της Margaret Τhatcher του ηνωμένου βασιλείου.  Ο Βρετανός καλλιτέχνης , φωτογράφος , γλύπτης και κινηματογραφιστής , Steve Mcqueen  στο γνωστό jκοινό για την τεράστια επιτυχία του πρόσφατου 12 Χρόνια Σκλάβος (2013) (όσκαρ καλύτερης ταινίας) ,αλλά και τη συλλογή φωτογραφιών "Queen and  Country" που απεικόνιζε Βρετανούς στρατιώτες που πέθαναν στο Ιράκ. Σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το "Hunger" "2008" περιγράφοντας με ωμό ρεαλισμό τις τελευταίες έξι βδομάδες του  "Bobby Sands " πραγματοποιεί μια σκληρή επίθεση στις αισθήσεις του θεατή και με διεισδυτική ματιά αναλύει τι γίνεται όταν το σώμα και το πνεύμα πιέζονται στα έσχατα όρια. Ενώ "αναγκάζει" τον Michael Fassebender να πραγματοποιήσει την ερμηνεία της ζωής του . Ενώ ο Steeve Mcqueen απέσπασε θετικές κριτικές με αποκορύφωμα τη βράβευση του στο Φεστιβάλ των Κανών με τη χρυσή κάμερα για το σκηνοθετικό του Ντεμπούτο . Για την ιστορία η απεργία του Bobby Sands  κράτησε 66 η ημέρες και έληξε με το θάνατο του στις 5 Μαίου 1981 . Βρήκε πολλούς μιμητές άλλοι εννέα πέθαναν και έληξε με την προσπάθεια της καθολικής εκκλησίας που έπεισε τους συγγενείς των κρατουμένων να σιτιστούν ενδοφλέβια.  

Trailer 



Που και πότε : Τη Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου στο αμφιθέατρο 437

"ΤΟ ΚΥΜΑ" (2008)

Επίσημος Τίτλος: Die Welle
Διεθνής Τίτλος: The Wave
Διεθνής Πρεμιέρα: Στην Γερμανία την Πέμπτη, 13/3/2008 
Σκηνοθεσία: Dennis Gansel
Σενάριο: Ντένις Γκάνσελ (από τοβιβλίο του Τοντ Στράσερ)
Πρωταγωνιστούν: Γιούργκεν Φόγκελ, Φρέντερικ Λο, Μαξ Ριέμελτ, Τζένιφερ Ούρλιχ, Κρίστιαν Πολ
Κατηγορία: Πολιτικοκοινωνικό δράμα
Γλώσσα: Γερμανικά
Χρώμα: Έγχρωμο
Έτος παραγωγής: 2008
Χώρα παραγωγής: Γερμανία
Διάρκεια: 110'

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ένα πείραμα σε ένα σχολείο της Γερμανίας ξεκινά με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά εξελίσσεται σε κάτι άγριο και βίαιο. Ο Ράινερ Βένγκερ, καθηγητής Λυκείου με αναρχικό παρελθόν και πρωτοποριακές ιδέες για την εκπαίδευση, αναλαμβάνει, στο πλαίσιο του μαθήματος της πολιτικής θεωρίας, να διδάξει στους φοιτητές του για την τυραννία. Ο ίδιος, βέβαια, θα προτιμούσε να αναλάβει να μιλήσει για την αναρχία, αλλά σε αυτό τον έχει προλάβει ένας αυστηρός καθηγητής της παλιάς σχολής.
Προκειμένου, λοιπόν, να κάνει το μάθημα πιο ενδιαφέρον και με αφορμή το σχόλιο ενός μαθητή του πως «δεν μπορεί σήμερα να ξαναυπάρξει φασισμός, σοφίζεται ένα παιχνίδι ρόλων: Ο ίδιος αναλαμβάνει το ρόλο του ηγέτη και οι μαθητές του το ρόλο των ακολούθων του. Οι τελευταίοι ανταποκρίνονται με ενθουσιασμό στις ανάγκες του «ρόλου». Πειθαρχούν με χαρά σε μια σειρά κανόνων συμπεριφοράς, ονοματίζουν την μικρή κοινωνία τους «Το κύμα», φορούν ένα είδος ενιαίας στολής, επινοούν έναν κοινό χαιρετισμό, φιλοτεχνούν ένα διακριτικό σήμα, μαθαίνουν τελικά να αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλο ως μέλη μιας εκλεκτής ομάδας, όπου όλοι είναι ίσοι με όλους. Ο Μάρκο, γιος διαλυμένης οικογένειας, είναι ίσος επιτέλους με τον πλούσιο συμμαθητή του. Η ντροπαλή, συνεσταλμένη Λίζα είναι ίση επιτέλους με τα άλλα, δημοφιλή κορίτσια. Ο Τιμ, που βρισκόταν πάντα στο περιθώριο και κινούνταν καμιά φορά και εκτός νόμου, μπαίνει επιτέλους στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και αισθάνεται χρήσιμος. Ο Ντένις, που ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και αναζητά διαρκώς το νόημα, διοχετεύει επιτέλους κάπου το πάθος του. Ένας μαθητής Τούρκικης καταγωγής είναι ίσος με τον Γερμανό. Μόνο που αν για τα μέλη της ομάδας όλα φαίνονται σωστά, όσοι βρίσκονται στην απ' έξω δείχνουν την δυσπιστία, αν όχι την αγωνία τους. Πρώτες πρώτες, η σύζυγος του Ράινερ, και αυτή καθηγήτρια στο ίδιο σχολείο, αλλά και η νεαρή Κάρο, το κορίτσι του Μάρκο που βρέθηκε στην ομάδα, εξοστρακίστηκε γιατί αρνήθηκε να φορέσει το ίδιο λευκό πουκάμισο με τους υπόλοιπους και παλεύει να δείξει στους υπόλοιπους το πόσο επικίνδυνες είναι οι νέες ιδέες του. Κανείς όμως δεν μπορεί να σταματήσει το «Κύμα» και την καταστροφή που φέρνει μαζί του…

Η ταινία βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του Martin Rhue (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Todd Strasser), υποχρεωτικό ανάγνωσμα σε πολλά σχολεία της Γερμανίας, που με τη σειρά του είναι εμπνευσμένο από πραγματική ιστορία. Το 1967, ένας καθηγητής ιστορίας στο Λύκειο Cubberley του Πάλο Άλτο με το όνομα Ron Jones εφάρμοσε ένα αντίστοιχο πείραμα στους μαθητές του. Όταν, κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος όπου δίδασκε για τον Εθνικό Σοσιαλισμό, ένας μαθητής του τον ρώτησε για το πώς θα μπορούσε ο λαός της Γερμανίας να αγνοεί για τη σφαγή του Εβραϊκού πληθυσμού, ο καθηγητής δεν μπόρεσε να απαντήσει. Αντ' αυτού όμως, αποφάσισε να δώσει μια μικρή γεύση από τις συνθήκες της εποχής που μελετούσαν. Έτσι, οργάνωσε την τάξη σε μια ομάδα (με το κάθε άλλο παρά αθώο όνομα «το Τρίτο Κύμα», μια άμεση αναφορά στο Τρίτο Ράιχ), πρότεινε σκληρά κανονιστικά μέτρα και εφάρμοσε σε λίγη ώρα ένα μικρό πρόγραμμα αυστηρής πειθαρχίας μέσα στην τάξη, έκπληκτος με την προθυμία με την οποία τον υπάκουαν οι μαθητές του. Το όλο εγχείρημα, που θα κρατούσε μία μόλις μέρα, εξαπλώθηκε ραγδαία σε όλο το σχολείο, όσοι είχαν αντίθετη γνώμη γνώριζαν έναν άτυπο αποκλεισμό, τα μέλη της πρώτης ομάδας άρχιζαν να κατασκοπεύουν το ένα το άλλο, και όσοι αρνούνταν να συμμορφωθούν έπεφταν θύματα βίας. Ο Jones κλήθηκε να επιβάλλει την τάξη μετά από πέντε μέρες. Και τα κατάφερε.

Το Τρίτο Κύμα ήταν ένα πείραμα πάνω στη φύση του φασισμού και των αιτίων της υποστήριξής του από απλούς ανθρώπους, που έγινε τον Απρίλιο του 1967 σε ένα γυμνάσιο του Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια από το δάσκαλο Ρον Τζόουνς (Ron Jones). Αν και ξεκίνησε σαν απλή άσκηση πειθαρχίας, το πείραμα προς το τέλος του ξέφυγε από τον έλεγχο, και τέλειωσε με πρωτοβουλία του δασκάλου με έναν διδακτικό, όσο και οδυνηρό τρόπο.Ο Τζόουνς δίδασκε σύγχρονη ιστορία, και φθάνοντας στο κεφάλαιο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και συγκεκριμένα στο Ολοκαύτωμα, είδε ότι δε μπορούσε να απαντήσει σε μια βασική ερώτηση των μαθητών του: Πώς ήταν δυνατόν απλοί άνθρωποι να υποστηρίξουν ένα καθεστώς όπως αυτό του Ναζισμού, να τηρήσουν στάση σιωπής ή και συμμετοχής στις ωμότητες που διεξάγονταν, και επιπλέον όταν όλα τελείωσαν να αρνηθούν ότι είχαν έστω και γνώση για αυτά που γίνονταν; Ο Τζόουνς αποφάσισε να απαντήσει, δίνοντας ένα μικρό δείγμα στην πράξη.
Έτσι, κάποια Δευτέρα, ξεκίνησε το μάθημα επιχειρηματολογώντας για τα πλεονεκτήματα της πειθαρχίας και τα αισθήματα ικανοποίησης και αυτοελέγχου που αυτή γεννά. Προχωρώντας, επέβαλε μια συγκεκριμένη στάση με την οποία θα έπρεπε όλοι να κάθονται μέσα στην τάξη (τα πόδια σε ευθεία με το πάτωμα, τα γόνατα σε γωνία ενενήντα μοιρών και τα χέρια πιασμένα πίσω από την πλάτη), αλλά και συγκεκριμένες, αυστηρές διαδικασίες με τις οποίες γίνονταν ερωτήσεις και απαντήσεις στη διάρκεια του μαθήματος.

Το περίεργο ήταν ότι όλοι όχι μόνο δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τους νέους κανόνες που ίσχυσαν στην τάξη, αλλά έσπευσαν να τελειοποιήσουν την ορθότητα και ταχύτητα της εκτέλεσης των εντολών από μέρους τους. Μάλιστα, η συμμετοχή στο μάθημα, στις ερωτήσεις, τις απαντήσεις και τη συζήτηση, έγινε καθολική, από μερική που ήταν προηγουμένως, και υπόθεση όλων μόλις εφαρμόστηκαν οι νέοι κανόνες ερωταπαντήσεων.

Τη δεύτερη μέρα, βλέποντας ότι η τάξη τηρούσε τους κανόνες της προηγούμενης χωρίς καμία υπενθύμιση από μέρους του, αποφάσισε να προχωρήσει το πείραμα εισάγοντας την έννοια της Κοινότητας, επιχειρηματολογώντας για τη δύναμη και την ικανοποίηση που αντλείται από το να δουλεύεις, μαζί με άλλους, για έναν σκοπό. Όλη η τάξη φώναξε με ρυθμό και επί πολλή ώρα συνθήματα όπως "Δύναμη από την πειθαρχία" και "Δύναμη από την Κοινότητα". Στο τέλος του μαθήματος, καθιερώθηκε και ο χαιρετισμός μεταξύ των μελών της κοινότητας αυτής: Το δεξί χέρι υψωμένο στον ώμο, με τα δάχτυλα λυγισμένα σαν κύμα που ετοιμάζεται να σκάσει. Ο Τζόουνς ονόμασε τον χαιρετισμό αυτό "Τρίτο Κύμα", γιατί υποτίθεται ότι το τρίτο κύμα που φθάνει στην ακτή είναι και το δυνατότερο, είναι προφανής όμως η σχέση τόσο με το Τρίτο Ράιχ, όσο και με το χαιρετισμό ανάμεσα σε μέλη του Ναζιστικού Κόμματος. Παρ' όλα αυτά, η τάξη υιοθέτησε το χαιρετισμό αυτό, και σύντομα άλλοι μαθητές, παρατηρώντας το χαιρετισμό έξω από την τάξη, ρωτούσαν περί τίνος πρόκειται, και αν θα μπορούσαν και αυτοί να γίνουν μέλη στο Τρίτο Κύμα.
Την επόμενη μέρα το Κύμα, καθώς, όπως εξήγησε ο δάσκαλος, η πειθαρχία και η Κοινότητα είναι άχρηστες δίχως την πράξη, πέρασε στη δράση. Εκδόθηκαν κάρτες μέλους για κάθε μέλος του κινήματος, τις οποίες δεν αρνήθηκε να πάρει κανένα παιδί. Επίσης, όλοι προμηθεύτηκαν μαύρα περιβραχιόνια που έπρεπε να φορούν για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Ειδικά καθήκοντα ορίστηκαν για τον καθένα, όπως η απομνημόνευση των στοιχείων όλων των μελών του Κύματος, η πληροφόρηση του δασκάλου για κάθε αντι-κυματική δραστηριότητα και κουβέντα, η εγγραφή άλλων ατόμων στο Κύμα, και άλλα. Φτιάχτηκαν μεγάλα πανό του Τρίτου Κύματος που κρεμάστηκαν σε όλο το σχολείο, ενώ κατά τον Τζόουνς ένας ολοένα μεγαλύτερος αριθμός παιδιών ζητούσε να γίνει δεκτός στην τάξη του και το Τρίτο Κύμα. Οι μαθητές συνέχισαν όχι μόνο να στηρίζουν το Κύμα μέσω της δράσης τους, αλλά και να αναλαμβάνουν καθήκοντα από μόνοι τους. Ένας από τους πιο αδύνατους και ακοινώνητους μαθητές της τάξης του ανακοίνωσε ότι θα ήταν στο εξής ο σωματοφύλακάς του.
Οι ανησυχίες του ραββίνου, μιας από τις μαθήτριες καθησυχάστηκαν αμέσως με τη δικαιολογία ότι η τάξη απλά μελετούσε την "προσωπικότητα των Γερμανών". Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίστηκαν και οι επιφυλάξεις κάποιων γονιών. Υπήρχαν επίσης και αντιδράσεις από μαθητές, κυρίως άλλων τάξεων, και μερικές ενέργειες κατά του Κύματος. Οι περισσότερες αντιδράσεις όμως και διαφωνίες προλαμβάνονταν, καθώς από τη μια το δίκτυο των πληροφοριοδοτών είχε πλέον αρκετά μέλη, αφετέρου υπήρχε αυστηρός έλεγχος, με την απαγγελία συνήθως κατασκευασμένων κατηγοριών από τον Τζόουνς προς μέλη του Κύματος, που συνήθως οδηγούσαν στον "εξορισμό" τους στη βιβλιοθήκη του σχολείου, μετά από δημόσια "δίκη". Πάντως, αναλογιζόμενος το γεγονός ότι η κατάσταση μέσα στο σχολείο είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, ο Τζόουνς αποφάσισε να σταματήσει σιγά-σιγά το πείραμα.
Τη μέρα αυτή φανερώθηκε στους μαθητές ο "πραγματικός" λόγος ύπαρξης του Τρίτου Κύματος: Αποτελούσε ένα πανεθνικό κίνημα στρατολόγησης νέων που ήθελαν να παλέψουν μέσω της πειθαρχίας, της κοινότητας, της δράσης και της περηφάνιας για την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος. Και όχι μόνο: Με την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος θα ερχόταν και η αλλαγή στην ανώτερη εκπαίδευση, την οικονομία, την κοινωνία, την ίδια τη μοίρα του έθνους. Το Κύμα είχε έναν αρχηγό, υποψήφιο για την Προεδρία της Αμερικής που, ανακοινώνοντας την επομένη την δημιουργία ενός προγράμματος για τους νέους με βάση το Τρίτο Κύμα, θα έδινε το σύνθημα για μια επίδειξη δύναμης από μέλη του κινήματος σε πάνω από χίλια σχολεία σε όλη τη χώρα. Το ραντεβού για την επίδειξη δόθηκε σε ένα αμφιθέατρο την επομένη στις 12:00, αυστηρά για μέλη του Κύματος, παρουσία "δημοσιογράφων", δηλαδή φίλων του δασκάλου μεταμφιεσμένων σε εκπρόσωπους του τύπου.
Το αμφιθέατρο είχε συγκεντρώσει μαθητές, που περίμεναν με αγωνία την τηλεοπτική συνέντευξη τύπου του αρχηγού του Κύματος. Μετά από μια επίδειξη της εκπαίδευσής τους στον "τύπο", όπου το σύνθημα "Δύναμη από την πειθαρχία" φωνάχτηκε δυνατά πολλές φορές, ο Τζόουνς άνοιξε μια τηλεόραση και τους ανακοίνωσε την έναρξη της συνέντευξης τύπου. Για πέντε λεπτά, το ακροατήριο έμεινε να κοιτά μια άδεια οθόνη, περιμένοντας. Όταν διαλύθηκε και η τελευταία ελπίδα ότι αυτό που περίμεναν θα συνέβαινε, ο δάσκαλος ανακοίνωσε στους μαθητές την πραγματικότητα: Δεν υπήρχε αρχηγός, ούτε κίνημα, και οι ίδιοι είχαν ανταλλάξει την ελευθερία τους να σκέφτονται, να αποφασίζουν και να δρουν προκειμένου να γίνουν μέλη μιας ελίτ.
Την ίδια ώρα προβλήθηκε το "μέλλον τους", όπως τους πληροφόρησε ο Τζόουνς: Ένα φιλμ με σκηνές από τη Ναζιστική Γερμανία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη φρίκη του πολέμου. Το τέλος του φιλμ, και ο λόγος του Τζόουνς για το πως, τις προηγούμενες μέρες, είχαν δει το φασισμό να αναβιώνει όχι απλά σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, αλλά σαν κάτι κρυμμένο μέσα στον καθένα τους, διάλυσε τη συγκέντρωση μέσα σε σοκ για πολλούς μαθητές, και προβληματισμό για όλους. Το όλο ζήτημα δεν ξανασυζητήθηκε ποτέ από το δάσκαλο ή τους μαθητές, για πολλά χρόνια.

Επίδραση
Οι λεπτομέρειες του "πειράματος" αυτού δεν έγιναν γνωστές για αρκετά χρόνια, παρά το μεγάλο ενδιαφέρον του. Το 1972 ο Τζόουνς δημοσίευσε ένα διήγημα όπου περιέγραφε ορισμένες λεπτομέρειες, και το 1981 διασκευάστηκε σε ταινία (κερδίζοντας βραβείο Έμμυ). Ο συγγραφέας Τοντ Στράσσερ, με το ψευδώνυμο Μόρτον Ρου, έγραψε το μυθιστόρημα Το Κύμα, βασισμένο πάνω στην ταινία αλλά και τη διήγηση του Τζόουνς, στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ-ΕΠΙΛΟΓΗ (2008) Το βιβλίο γνώρισε επιτυχία, και στη Γερμανία προτεινόταν σαν ανάγνωσμα στα σχολεία. Διασκευάστηκε σε θεατρικό έργο και μιούζικαλ. Στην Ελλάδα από το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα.
To έργο “THE THIRD WAVE” (TΟ ΤΡΙΤΟ ΚΥΜΑ) των Ron Jones και Joseph Robinette, σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία του Νίκου Αρβανίτη, ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο στην εφηβική σκηνή του Θεάτρου ΧΩΡΑ στην Κυψέλη, τον Οκτώβριο του 2014.
Αργότερα, ο Τζόουνς αποκάλυψε την πλήρη δική του εκδοχή της ιστορίας, ορισμένες λεπτομέρειες από την οποία αμφισβητήθηκαν, κυρίως για το μέγεθος που απέκτησε το φαινόμενο μέσα στο σχολείο, αλλά και το κατά πόσον οι μαθητές μέλη του Κύματος συμμετείχαν όλοι σοβαρά. Το πείραμα προσέλκυσε το ενδιαφέρον του ψυχολόγου Φίλιπ Ζιμπάρντο, που αρκετά αργότερα διεξήγαγε το πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ, που και αυτό αφορούσε συνθήκες υπακοής/καταπίεσης.

ΒΡΑΒΕΙΑ - ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
• Χάλκινο βραβείο καλύτερης ταινίας & Χρυσό βραβείο Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου (για τον Frederick Lau) στα German Film Awards.
• Υποψηφιότητα για το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για την Καλύτερη Διεθνή Ταινία στο Φεστιβάλ του Sundance για το 2008.
• Υποψηφια, για καλύτερη ταινία στα European Film Awards 2008 και για καλυτεροςηθοποιος στα ίδια βραβεία ο Jürgen Vogel.

TRAILER 

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ:   Τη Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου  στο 

αμφιθέατρο 437, ώρα: 18:00 

" ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ"(1972)

Αγγλικός Τίτλος: Last Tango in Paris
Αυθεντικός Τίτλος: Ultimo tango a Parigi
Είδος: Δραματική, Ρομαντική
Διάρκεια: 127'
Γλώσσα: Αγγλικά, Γαλλικά
Χώρα: Ιταλία, Γαλλία
Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci
Σενάριο: Bernardo Bertolucci (ιστορία, σενάριο), Franco Arcalli, Agnès Varda (γαλλικοί διάλογοι)
Ηθοποιοί: Marlon Brando, Maria Schneider, Maria Michi, Gitt Magrini, Jean-Pierre Léaud. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ 

Ένας μεσήλικας προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του, δημιουργώντας μια σχέση καθαρά σαρκική με μια άγνωστη νεαρή, σε ένα άδειο διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού. Μια σπουδαία καταγραφή της απώλειας και της ανθρώπινης δύναμης της αυτοσυντήρησης και ταυτόχρονα μια καταβύθιση στον ανομολόγητο κόσμο του αρσενικού ψυχισμού και της επιθυμίας. Ρεσιτάλ ηθοποιίας του Μάρλον Μπράντο και πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση της Μαρίας Σνάιντερ.
Η απεικόνιση της αστικής αποξένωσης, της μοναξιάς που πνίγει τον πόνο της στον έρωτα (ή πιο σωστά, στο σεξ) ανάμεσα σε δύο σχεδόν άγνωστους ανθρώπους (που δε γνωρίζουν καν το όνομα ο ένας του άλλου), ελάχιστες φορές αποδόθηκε τόσο πετυχημένα.

Η ταινία προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ουκ ολίγες χώρες και έγινε αντικείμενο συζητήσεων και διαξιφισμών που διήρκεσαν μήνες και μήνες. Δεν ήταν λίγες οι χώρες στις οποίες το φιλμ λογοκρίθηκε, με την λογική πως απεικονίζει “πορνογραφικές” σκηνές. Στη χώρα μας μάλιστα, αρκετούς μήνες μετά την αρχική παρουσίαση της και εν μέσω Χούντας, η ταινία ακόμα δεν είχε προβληθεί και συζητούσαν γι' αυτήν άφθονες προσωπικότητες του κινηματογράφου και του θεάτρου της εποχής.
Αλλού τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Ήταν χιλιάδες οι Ισπανοί που έφευγαν από τη χώρα τους προκειμένου να μεταβούν στη γειτονική Γαλλία και να δουν το φιλμ, που το ισπανικό δικτατορικό καθεστώς δεν επέτρεπε να προβληθεί.
Όσον αφορά τον ίδιο τον Bertolucci, Οι ιταλικές αρχές κατέσχεσαν όλες τις κόπιες του έργου, μια εβδομάδα μετά την αρχική προβολή του και ο σκηνοθέτης πέρασε από δικαστήριο. Εν έτει 1976 το Ανώτατο Ιταλικό Δικαστήριο όρισε να καταστραφούν όλα τα αντίγραφα της ταινίας, ο Bertolucci φυλακίστηκε για 4 μήνες, ενώ παράλληλα στερήθηκε για πέντε χρόνια τα δικαιώματα του πολίτη, μαζί με το δικαίωμα της ψήφου!

Τον Μπερτολούτσι ενέπνευσε ο πίνακας του Francis Bacon - Portrait of Lucian Freud, 1964, και χρησιμοποιήθηκε στους αρχικούς τίτλους της ταινίας. Είχε μάλιστα καλέσει τον Μπράντο σε έκθεση του Bacon, προκειμένου να αντλήσει ο ίδιος έμπνευση από τα έργα. “Ήθελα να είναι σα τις φιγούρες που βλέπουμε, ξανά και ξανά, στο έργο του Μπέικον: Πρόσωπα φαγωμένα απ' το εσωτερικό τους”.

Βραβεία:
Υποψήφιος για Όσκαρ 1974 Καλύτερης Σκηνοθεσίας Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Υποψήφιος για Όσκαρ 1974 Πρώτου Ανδρικού Ρόλου Μάρλον Μπράντο.
Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα 1974 Καλύτερης Ταινίας.
Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα 1974 Καλύτερης Σκηνοθεσίας Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Υποψήφιος για Bafta 1974 Πρώτου Ανδρικού Ρόλου Μάρλον Μπράντο.


TRAILER

<iframe width="700" height="360" src="//www.youtube.com/embed/3x4UOsLC0OE" frameborder="0" allowfullscreen>

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ; Τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου ώρα:18:15

αμφιθέατρο 437 

" Η Λευκή Κορδέλα"(2009)

Σκηνοθεσία - Σενάριο: Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke)

Παραγωγή: Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία - 2009

Διάρκεια: 144 Λεπτά

Το δράμα απεικονίζει την κοινωνία και την οικογένεια σε ένα χωριό της Βόρειας Γερμανίας λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο. Σύμφωνα με τον Χάνεκε, η ταινία πραγματεύεται τη "γέννηση κάθε τύπου τρομοκρατίας, είτε αυτή είναι πολιτικής είτε θρησκευτικής μορφής.
Γερμανία, λίγο πριν τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Μία σειρά ανεξήγητων γεγονότων διαταράσσουν την καθημερινότητα της παρηκμασμένης κοινωνικής ζωής ενός προτεσταντικού χωριού. Μία καθημερινότητα αυστηρών ιεραρχιών, αυταρχικής πειθαρχίας, άκαμπτων ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο. Όμως, ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, στις παρυφές του πολέμου που άλλαξε τον γεωγραφικό και ανθρώπινο χάρτη.
Οι αναμνήσεις ενός ανώνυμου ηλικιωμένου ράφτη αποτελούν μία παραβολή από ένα μακρινό καιρό τον οποίο ο ίδιος εργαζόταν ως δάσκαλος σε ένα χωριό και εκεί γνωρίζει την αρραβωνιαστικιά του την Εύα, η οποία υπηρετεί έναν τοπικό βαρώνο ως νταντά των δίδυμων παιδιών του. Το σκηνικό διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό προτεσταντικό χωριό της Γερμανίας το Eichwald, από τον Ιούλιο του 1913 έως και τον Αύγουστο του 1914, όπου ο τοπικός πάστορας, ο γιατρός και ο βαρώνος επιβάλλονται στις γυναίκες της περιοχής, στα παιδιά και στους αγρότες.

Ο πουριτανός πάστορας αναλαμβάνει μαθήματα εκμάθησης της θρησκείας και δημιουργεί στα έφηβα παιδιά του μία ένοχη συνείδηση πάνω σε φαινομενικά μικρές παραβάσεις. Τα αναγκάζει να φορούν λευκές κορδέλες ως υπενθύμιση της αθωότητας και της αγνότητας από τις οποίες έχουν παραστρατήσει. Όταν ο γιος του εξομολογείται ότι αγγίζεται, ο πάστορας δένει τα χέρια του αγοριού στο προσκέφαλο του κρεβατιού κάθε βράδυ. Ο γιατρός, ένας χήρος, αντιμετωπίζει τα παιδιά του χωριού ευγενικά αλλά εξευτελίζει την οικονόμο του (την τοπική μαία) και βρίσκεται τη νύχτα με την έφηβη κόρη του. Ο βαρώνος, ο οποίος είναι ο αφέντης του φέουδου, εξασφαλίζει τις γιορτές συγκομιδής για τους κατοίκους του χωριού, εκ των οποίων πολλοί είναι εργαζόμενοι στο αγρόκτημα του. Με συνοπτικές διαδικασίες απορρίπτει την Εύα για κανένα προφανή λόγο. Ακόμη υπερασπίζεται την ακεραιότητα ενός αγρότη του οποίου ο γιος κατέστρεψε το χωράφι του βαρώνου με τα λάχανα.

Ο δάσκαλος συναντά την Εύα λίγο πριν αυτή γυρίσει στο πατρικό της στη διπλανή πόλη. Επισκέπτεται το σπίτι της κατά τη διάρκεια του ρεπού του τα Χριστούγεννα , παίρνοντας τη συγκατάθεση των γονιών της για να παντρευτούν ύστερα από ένα χρόνο αρραβώνα.

Ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν . Ένα σύρμα δεμένο σε δύο δέντρα προκαλεί στο γιατρό μία τρομερή πτώση από το άλογο του. Η σύζυγος του αγρότη πεθαίνει στο πριονιστήρι όταν το σάπιο πάτωμα καταρρέει, λίγο αργότερα ο άντρας της αυτοκτονεί. Ο μικρός γιος του βαρώνου εξαφανίζεται την ημέρα του φεστιβάλ της συγκομιδής και βρίσκεται το επόμενο πρωί στον αχυρώνα κρεμασμένος ανάποδα με κατεβασμένο το παντελόνι και γλουτούς ματωμένους από μαστίγιο. Ένας αχυρώνας στο αρχοντικό καίγεται. Η βαρώνη λέει στον άντρα της ότι είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλο άντρα. Η κόρη του οικονόμου βλέπει ένα βίαιο όνειρο με το γιο της μαίας, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Έπειτα το αγόρι δέχεται και επίθεση και μένει σχεδόν τυφλό . Λίγο μετά αφού η κόρη του ανοίξει το κλουβί κρατώντας το ψαλίδι στα χέρια της, ο πάστορας βρίσκει το πουλί κατακρεουργημένο. Ο οικονόμος στο οικόπεδο του βαρώνου ανακαλύπτει ότι ο γιος του έχει κλέψει από το γιο του βαρώνου.

Όσο η κοινωνική ζωή του χωριού παρακμάζει με τα ανεξήγητα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, η μαία ζητά ένα ποδήλατο από το δάσκαλο για να πάει στην πόλη, ισχυριζόμενη ότι έχει αποδείξεις που της έδωσε ο γιος της για την αστυνομία. Αυτή και ο γιος της δεν εμφανίζονται ξανά. Η οικογένεια του γιατρού έχει επίσης εκκενώσει τις εγκαταστάσεις. Οι αυξανόμενες υποψίες του δασκάλου τον οδηγούν σε μία αντιπαράθεση στο πρεσβυτέριο του πάστορα,όπου υπαινίσσεται ότι τα παιδιά του πάστορα είχαν εκ των προτέρων γνώση για τα τοπικά προβλήματα. Προσβεβλημένος ο πάστορας απειλεί το δάσκαλο, προειδοποιώντας τον ότι θα αντιμετωπίσει νομικές ενέργειες αν επαναλάβει τις κατηγορίες του.

Η ταινία τελειώνει κατά τη στιγμή της δήλωσης του πολέμου στη Σερβία από την Αυστρουγγαρία, με το αποτέλεσμα στην εκκλησία την ημέρα της επίσκεψης του υποψήφιου πεθερού του αφηγητή. Η δυσφορία παραμένει στο χωριό, αλλά καμία απόφαση δεν παρέχεται ούτε προς τους λόγους ούτε προς τους δράστες των γεγονότων.

Ο αφηγητής εγκαταλείπει το Eichwald μια για πάντα.

Με την κινηματογραφική σύνθεση εικόνων ολοκληρωτισμού, βίας, μίσους και διαφθοράς, με την αλληγορική αφήγηση περί του αβγού του φιδιού, και με φωτεινή μονοχρωμία και υποβλητικά πλάνα, ο Χάνεκε μοιάζει να επιδιώκει να δέσει τη «Λευκή Κορδέλα» του στον θεατή, καλώντας τον παράλληλα να ανακαλύψει τη δύναμη όσων πιθανώς ελλοχεύουν, καθώς και εκείνων που διαμόρφωσαν τον μετέπειτα ναζιστικό χαρακτήρα τους. Έξοχο το καστ, όπου πρωταγωνιστούν οι: Ούλριχ Τουκούρ, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Σούζαν Λόθαρ, Κρίστιαν Φρίντελ.
Ένα αυθεντικό αριστούργημα και μία από τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στη μεγάλη οθόνη, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα...

Das weiße Band, Eine deutsche Kindergeschichte (κυριολεκτικά, "Η λευκή κορδέλα, μία ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας") έκανε την πρεμιέρα της στο 62ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών το Μάιο του 2009 κέρδισε το βραβείο τουΧρυσού Φοίνικα (Palme d'Or), ακολουθήθηκε από θετικές κριτικές και αρκετά άλλα μεγάλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένου αυτού στην 67η απονομή των Χρυσών Σφαιρών για το βραβείο της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Η ταινία έλαβε δύο υποψηφιότητες στα 82α Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας (εκπροσωπώντας τη Γερμανία) και Καλύτερης Φωτογραφίας (Κρίστιαν Μπέργκερ).

"Η Λευκή Κορδέλα" (The White Ribbon - 2009) του Μίκαελ Χάνεκε, με την υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, προβλήθηκε στο 62 Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα, το βραβείο FIPRESCI και το Οικουμενικό Βραβείο του Φεστιβάλ, όπου και χαρακτηρίστηκε δικαίως, ως μία από τις σημαντικότερες ταινίες των τελευταίων ετών.
Βρισκόμαστε σ' ένα μικρό χωριό της βόρειας Γερμανίας, κάπου στα 1913. Ένας αόρατος αφηγητής μας υποδέχεται στο ασπρόμαυρο τοπίο και ξεκινά να μας διηγείται μια ιστορία της νεανικής του ηλικίας, όταν μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα αναστάτωσαν τη γαλήνια καθημερινότητα του χωριού του και σημάδεψαν καθοριστικά κι αμετάκλητα τις ζωές των χωρικών.

Πρώτο είναι ένα ανεξήγητο ατύχημα που βρίσκει τον γιατρό του χωριού βαριά τραυματισμένο: έκπληξη κι απορία πλανάται στους συγχωριανούς του για ένα συμβάν με άγνωστο υποκινητή και φαινομενικά χωρίς αιτία. Στη συνέχεια, μια γυναίκα σκοτώνεται σ' ένα μάλλον ύποπτο εργατικό δυστύχημα: οργή και καχυποψία ανάμεσα στους χωρικούς, ακόμα διάχυτη και χωρίς αποδέκτη. Λίγο μετά όμως τα πράγματα θα εκτροχιαστούν: μια φωτιά, μια εξαφάνιση, ένα παιδί που ξυλοκοπείται, κι άλλες εκρήξεις βίας, ένα ακόμα παιδί που βασανίζεται. Πλέον η αιτία είναι σαφής: η εκδίκηση -ο υποκινητής όμως παραμένει άφαντος. Ποιος το έκανε; Η απάντηση βέβαια δεν είναι τόσο εύκολη, όταν το κλασσικό σχήμα whodunit (ποιός το έκανε) μετατρέπεται στα χέρια του Haneke σε ένα ιδιάζων whydunit (γιατί το έκανε), με το ενδιαφέρον να μεταφέρεται από το ''ποιος'' στο ''γιατί'', σε μια αναζήτηση των αιτίων της -φαινομενικά- απρόκλητης βίας.

Οι κάτοικοι του χωριού, ενήλικοι και παιδιά, ζουν σε μια κοινωνία προτεσταντικής καταπίεσης. Οι μοναδικές αποχρώσεις της ζωής είναι γι' αυτούς το άσπρο και μαύρο, σαν τα πλάνα του Haneke που ντύνουν το χιονισμένο χωριό. Ηθική ή ανηθικότητα, καλό και κακό -δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Η καταπίεση κι η βία είναι αυτές που διαμορφώνουν χαρακτήρες, μαζί με την 'Λευκή Κορδέλα' της ηθικής (ο πάστορας, κυρίαρχη φιγούρα στο χωριό, τυλίγει στα χέρια των παιδιών που παρουσιάζουν αποκλίνουσες συμπεριφορές μια λευκή κορδέλα, για να φέρουν επάνω τους ένα στίγμα που θα τους θυμίζει την απομάκρυνσή τους από τις ηθικές αξίες).

Ένα ολόκληρο χωριό τυλιγμένο ασφυκτικά με μια Λευκή Κορδέλα, για να θυμίζει στους 'υποδειγματικούς' κατοίκους του τη φαυλότητα στην οποία είναι βυθισμένοι. Καταπίεση, κακοποίηση, εκδίκηση. Ένας φαύλος κύκλος που γεννιέται και γεννά τη βία. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, είναι φυσικό να επηρεάζονται και να διαμορφώνονται από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Ο φόβος, η καχυποψία κι η ενοχή πνίγουν την παιδική αθωότητα και μετατρέπουν αργά αλλά σταθερά αυτή την ομάδα παιδιών σε
''enfants terribles'' που με την πρώτη ευκαιρία θα διδάξουν από πρώτο χέρι τον τρόμο (για τον Θεό και τον άνθρωπο), τον πόνο (τον σωματικό αλλά και τον ψυχικό) και τον θάνατο σε αυτούς που τους τον δίδαξαν. Ο μόνος άτρωτος παραμένει ο χαρακτήρας του δασκάλου, ο αποστασιοποιημένος μας αφηγητής, ο μόνος, συμπτωματικά (;) χωρίς απογόνους.

Ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών, «Η Λευκή Κορδέλα: Μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας», όπως είναι ο πλήρης αμετάφραστος γερμανικός τίτλος, είναι μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας, όχι όμως κι ένα αθώο παιδικό παραμύθι. Είναι μια παραβολή για την καλλιέργεια και την παγίωση της κοινωνικής βίας, για τη γένεση του Κακού, μια αλληγορική αφήγηση για την ανατροφή μιας ολόκληρης γενιάς Γερμανών που γαλουχήθηκαν με βία για να γεννήσουν αργότερα την υπέρτατη μορφή κοινωνικής και πολιτικής βίας -το ναζισμό.

Υπαινικτικό και βραδυφλεγές αλλά εντέλει αποκαλυπτικό, το δημιούργημα του Michael Haneke επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων στοιχειώνοντας τον θεατή για μέρες, και διεκδικεί επάξια μια κορυφαία θέση στην ήδη βαρυφορτωμένη με επαίνους καριέρα του ιδιοφυούς αυστριακού σκηνοθέτη.

Τrailer 

Που και πότε : Τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο 437 ώρα: 18:00 

" Ο κύκλος των χαμένων ποιητών"(1989)

Σκηνοθέτης: Peter Weir

Σενάριο: Tom Schulman

Ηθοποιοί:  Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke

Διάρκεια: 128 min 

Στις 20 Ιανουαρίου 2014 στο αφιέρωμα μας ταινιών για την εκπαίδευση την είχαμε προβάλλει. Την Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014 θα ξανά προβάλλουμε την ταινία ''Ο Κύκλος των Χαμένων ποιητών'' ως φόρο τιμής και μνήμης στον σπουδαίο καλλιτέχνη Robin Williams. Είναι μία ταινία για έναν καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας έχουμε Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας που Βγάζει τέτοιους καθηγητές όμως και όλη η Σχολή μας είναι καθηγητική. Για μια καλύτερη εκπαίδευση που την αξίζουμε όλοι μας. Καλό ταξίδι Mister Professor...

Περιγραφή:

Ένας προικισμένος καθηγητής της Αγγλικής Φιλολογίας ο Τζον Κίτινγκ (Robin Williams) διορίζεται σε αυστηρά παραδοσιακό αρρεναγωγείο το 1959. Με το νεωτερικό πνεύμα της διδασκαλίας του, προσεγγίζει ουσιαστικά τους μαθητές του, ξυπνώντας τους έτσι το πάθος για τη ζωή και για τη γνώση, ενώ τους προτρέπει να κυνηγάνε και να υλοποιούν τα όνειρά τους. Αφηγείται την ιστορία ενός καθηγητή που εμπνέει τους μαθητές του διδάσκοντάς τους ποίηση. Ο Κίτινγκ, ο οποίος είχε φοιτήσει στην Ακαδημία, τους μυεί στην άτυπη μυστική λέσχη λογοτεχνίας «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών». Εκεί ο Κίτινγκ θα ενθαρρύνει τους μαθητές του να πάνε κόντρα στο σύστημα και να είναι σοφοί και όχι ηλίθιοι όταν θα διαμαρτύρονται εναντίον του. Ο καθένας από τα παιδιά θα το κάνει με τον δικό του τρόπο, και η ζωή τους θα αλλάξει για πάντα.
Μία ταινία με μηνύματα για την αξία της ζωής.
Ταινία-πρότυπο για άλλες που ακολούθησαν ["Η Λέσχη των Αυτοκρατόρων" (2002) και "Τα Παιδιά της Χορωδίας" (2004)]. Βραβευμένη με Όσκαρ Σεναρίου (1990) για τον Τομ Σούλμαν από την Αμερικανική Ακαδημία Βραβείων Κινηματογράφου, ήταν υποψήφια ακόμα για Καλύτερη ταινία, για καλύτερη Σκηνοθεσία, και για Α΄ ανδρικού ρόλου Ρόμπιν Γουίλιαμς. Στα βραβεία BAFTA 1990 απέσπασε το βραβείο Καλύτερης ταινίας καθώς και  Μουσικής για τον Μορίς Ζαρ.


Τrailer


Που και πότε: Την Παρασκευή 22 Αυγούστου στη Ταράτσα του 4ου Ορόφου  ώρα: 20:00